Nieuwe mallen

Groot-Brittannië's bommenwerpersmacht aan het begin van de Tweede Wereldoorlog bestond slechts uit ongeveer 300 vliegtuigen en bestond uit zowel lichte als middelgrote bommenwerpers-eskaders. De meest capabele medium bommenwerper van de dag was de tweemotorige Vickers Wellington, die voor het eerst in 1936 vloog en RAF-service invoerde bij No.99 Squadron in Mildenhall in oktober 1938. Het productievliegtuig had weinig gelijkenis met het prototype en vergeleken met hedendaags medium bommenwerpers al in dienst, bleek de Wellington veel geavanceerder in ontwerp en een vliegtuig te zijn gevreesd door een potentiële vijand. Zijn slanke eendekkerontwerp en zware defensieve bewapening plaatsten de nieuwe Wellington als een van de meest geavanceerde en capabele middelgrote bommenwerpers ter wereld.

Misschien wel het belangrijkste kenmerk van het ontwerp van de Wellingtons was de goedkeuring van een geodetische bouwmethode, die werd ontwikkeld door de beroemde Britse ingenieur en uitvinder Barnes Wallis. Duraluminium W-balken werden gebruikt om een ​​metalen vakwerkconstructie te vormen waarop houten latten zouden worden geschroefd, waardoor dan de buitenhuid van het gedoteerde weefsel van het vliegtuig zou kunnen worden bevestigd. De resulterende romp was relatief licht in gewicht, maar bezat grote kracht en hoewel deze bouwmethode uitdagingen vormde voor bedrijven die Wellington bommenwerpers vervaardigen, zou de inherente sterkte van het ontwerp cruciaal zijn wanneer het vliegtuig in de strijd werd gegooid. De RAF Wellingtons konden aanzienlijke schade aan de strijd leveren en brachten hun bemanningen naar huis, terwijl andere bommenwerpers dit niet zouden doen.