Een van de meest capabele, met een zuigermotor aangedreven jachtvliegtuigen ooit geproduceerd en de laatste die in dienst kwam bij de Britse marine, de Hawker Sea Fury.
Geïntroduceerd na het einde van de Tweede Wereldoorlog, zou de Sea Fury de strijd aangaan tegen een aantal van de vroege straaljagers tijdens de Koreaanse oorlog, waar het buitengewoon goed zou presteren. 

De ontwikkeling van de Hawker Sea Fury is terug te voeren naar de onopzettelijke landing van een Focke Wulf FW 190 op een RAF-vliegveld in Zuid-Wales in 1942. De gelegenheid om deze nieuwste Luftwaffe-jager te evalueren, resulteerde in de eisen voor een nieuw Brits ontwerp, die de prestaties moest leveren om de Focke Wulf in elke vluchtfase te verslaan om ervoor te zorgen dat de RAF de overmacht in de lucht kon behouden. De langdurige ontwikkeling van de nieuwe jager resulteerde in een aantal wijzigingen in de specificaties. De RAF verloor de interesse in het toestel, waardoor het nieuwe vliegtuig als een hoogwaardige marinejager werd geproduceerd. De Hawker Sea Fury was een extreem krachtig vliegtuig en het vliegen van deze krachtige machine vanaf het dek van een bewegend vliegdekschip vereiste stalen zenuwen. 

De eerste tests op vliegdekschepen begonnen in de winter van 1946 en de marine beschikte vanaf dat moment over hun ultieme, met zuigers uitgeruste jager. Ondanks de komst van de straalmotor zou de Sea Fury tot 1953 de belangrijkste eenzitter blijven. Ook na de uitfacering bij de marine bleef de Sea Fury een populair vliegtuig, met name in de wereld van de luchtraces, waar de brute kracht en pure snelheid van dit prachtige vliegtuig in talloze competities voor overwinningen zorgde.