Uitgebracht op 30 november 2023 - 155 hoogwaardige spuitgegoten plastic onderdelen - spanwijdte van 35 cm - Nieuwe bewerkte vroege productieonderdelen omvatten niet-gepantserde luifels met platte en verhoogde kappen met open en gesloten opties, zichtbare brandstoftank, niet-getrimde motorkappen in originele stijl, 2-bladige propeller, open en gesloten “ring-pull” cockpitdeuren, ring- en kraalvizieren, antennemast, kanonflitseliminators, anti-spin parachutebeschermer, extern Type 22 camerageweer, pitotkop met dubbele buis, uitlaatspruitstukken in vroege stijl en instrumentenpaneel - Optionele pilotenstoelen met en zonder Sutton Type K harnasdetail - 28 pagina's volledig geïllustreerde handleiding - Handpomponderstel intrekken en wielkastkrik - Wielen met verzwaarde banden met correcte uitlijning - Hoogwaardige Cartograf-emblemen voor 3 vroege productie Spitfire Mk .I.
De legendarische Supermarine Type 300 “Spitfire” is ongetwijfeld een van de beroemdste en misschien wel mooiste vliegtuigen aller tijden. Het 990 pk sterke Rolls-Royce Merlin “C”-aangedreven prototype, ontworpen vanaf 1934 onder leiding van Reginald Mitchell, de hoofdontwerper van Supermarine Aviation Works, Reginald Mitchell, Joseph Smith en “Alf” Faddy, vloog voor het eerst op 5 maart 1936. Het was meteen duidelijk dat het iets heel bijzonder en begin juni 1936 werd een eerste productieorder geplaatst voor 310 vliegtuigen. Talrijke vertragingen bij Supermarine en veel van de ongeveer 150 onderaannemers zorgden ervoor dat de eerste productie-Spitfire pas medio mei 1938 werd voltooid en het laatste vliegtuig uit de bestelling pas in september 1939 werd afgeleverd.
De vroege productie van de Spitfire Mk.I in de reeks K9### en L10## serienummers (voltooid tussen mei 1938 en september 1939 en opgenomen in dit model), werd aanvankelijk aangedreven door een Rolls-Royce Merlin II-motor van 1030 pk en had een 2 -blade propeller met vaste spoed, 8 Browning .303” machinegeweren, uitlaatspruitstukken met drievoudige uitwerpermondstukken, een hoge niet-taps toelopende luchtmast en een achterste romp versierd met gelepte panelen met verhoogde klinknagels voor gemak van constructie. De hoofdvlakken en de voorkant van de romp werden vlak geklonken en geplamuurd en glad geschuurd voor betere prestaties. Tijdens de productie werden talloze verbeteringen geïntroduceerd, waarvan er vele uiteindelijk werden aangepast aan eerdere vliegtuigen, waaronder kanonverwarming, Rolls-Royce Merlin III-motor, 3-blads DeHavilland-propeller met dubbele spoed, uitlaatspruitstukken met een vereenvoudigde constructie, pitotkop met enkele buis, reflectorkanon zicht en een grotere kap voor beter zicht.
Tijdens de middenproductie van de Mk.Ia in de serienummerreeks N3### en P9### (voltooid tussen september 1939 en april 1940) werden gepantserde voorruitruiten en beschermende beplating over de bovenste brandstoftank geïntroduceerd, waardoor de motorkappen moesten worden ingekort iets (die achteraf werden ingebouwd in eerdere productievliegtuigen), evenals een verbeterde met een hendel bediende "dual position" cockpitdeurvanger, taps toelopende antennepaal en een spanningsregelaar achter de hoofdsteun van de piloot. Geselecteerde vliegtuigen kregen een Rotol RX5/1-propeller met constante snelheid en de tijdelijke installatie van de TR.1133 VHF-radio, waarvoor geen externe antennedraad nodig was.
Bij de late productie van Mk.Ia in het serienummerbereik R6###, R7### en X4### (voltooid tussen mei 1940 en april 1941) en AR2## (van juli 1941 tot januari 1942) werden constante snelheid DeHavilland-propellers en pantserplaten achter de stoel en hoofdsteun van de piloot (die achteraf werden ingebouwd in eerdere productievliegtuigen), evenals het intrekken van het door een motor aangedreven onderstel. Andere stapsgewijze veranderingen werden geïntroduceerd, zoals een composiet “plastic” stoel, een herziene “verhoogde klinknagel” radiotoegangsdeur, stationsverlichting in de brandstoftankbeplating, herinstallatie van de TR.1133 marifoon en zag de eliminatie van de meter voor de bovenste brandstoftank, brandstofdrukmeter, ontluchtingskraan en voorste parachute-fakkelbuis. Halverwege 1940 waren sommige Mk.I bewapend met 2 Hispano 20 mm kanonnen en werden ze de Spitfire Mk.Ib genoemd (op dat moment werd het bewapende vliegtuig met 8 kanonnen opnieuw de Mk.Ia genoemd). De kanonnen bleken zo onbetrouwbaar dat de Mk.Ib uit dienst werd genomen totdat er eind 1940 verbeteringen waren aangebracht. Er werden talloze verbeteringen aan de motor, het casco en de bewapening aan de Spitfire aangebracht voordat de productie in 1948 stopte. Tegen die tijd waren er meer dan 22.000 kanonnen gemaakt. geproduceerd in 2 dozijn varianten, waarvan de meest opvallende de 1030 pk sterke Mk.I, 1470 pk Mk.V, 1720 pk Mk.IX, 2035 pk Mk.XIV, de fotoverkenning Mk.XI en de marine Seafire Mk.III zijn.
De kleurenschema's van de Spitfire Mk.I zijn verrassend gevarieerd en ingewikkeld. De binnengebieden werden voorzien van een lichtgrijze primer voordat ze aluminium werden geverfd, met uitzondering van de cockpit tussen frames 8 en 11, die werd geverfd in een kleur die wordt beschreven als "Supermarine groen" en "appelgroen". Merk op dat dit anders is dan het bleke, grijzere, “Grijs Groen” (waarvan bovendien verschillende kleurmengsels zijn opgemerkt) die werd gebruikt op latere productie Spitfires gebouwd door andere fabrikanten. Grote interne onderdelen die door onderaannemers worden geleverd, kunnen worden geleverd in verschillende tinten grijsgroen of aluminium of zelfs zwart.
De verfafwerking aan de onderkant varieerde enorm tijdens de productie en service van de Mk.I, aanvankelijk in aluminium geverfd tot eind april 1939, toen de bakboordzijde Nacht (zwart) en de stuurboordzijde wit werd geverfd (gespleten langs de middenlijn). Toen, vanaf eind februari 1940, zogenaamd geheel 'wit', behalve het hoofdvliegtuig aan de bakboordzijde (alleen) dat was de Nacht, hoewel uit fotografisch bewijsmateriaal blijkt dat de onderkant van de neus, de achterste romp en het staartvlak meestal met aluminium waren geverfd. Vanaf juni 1940 zouden de onderkanten geschilderd zijn in “Sky Type S…duck egg blueish green”, maar hemelgrijs en hemelsblauw schijnen ook gebruikt te zijn en vanaf november 1940 werd het bakboordhoofdvliegtuig (alleen) weer afgewerkt in Night. Vliegtuigen werden in het veld opnieuw geverfd in verschillende interpretaties van deze specificaties, naarmate de tijd en de voorraad verf (inclusief lokale mengsels) het toelieten, wat ervoor zorgde dat een grote verscheidenheid aan afwerkingen mogelijk was.
Hedendaagse foto's bevestigen verschillende tinten Dark Earth en Dark Green (zelfs op hetzelfde casco) die met een harde scheidslijn op de Spitfire Mk.I werden aangebracht. Camouflage werd toegepast in 2 ontwerpen, de A- en B-schema's die spiegels van elkaar waren. Spitfire-subassemblages werden meestal voorgeschilderd geleverd, zodat een enkel vliegtuig een verscheidenheid aan tinten kon vertonen, en soms kwam het camouflagepatroon niet perfect overeen van de ene subassemblage/component tot de volgende. Bovendien zorgden uitgebreide verwering en opnieuw schilderen ervoor dat er een grote verscheidenheid aan toonverschillen zichtbaar waren. Het met stof beklede roer, hoogteroer en rolroeren waren vóór het schilderen voorzien van een roodbruine verflaag en zien er vaak bleker uit dan de aangrenzende gecamoufleerde metalen delen. Daarom is er helaas niet één echte kleur Dark Earth, Dark Green, Sky Type S of grijsgroene interieurkleur die geschikt is voor alle Spitfire Mk.I-modellen, dus hoewel we ons best hebben gedaan met onze verfsuggesties, is er wel ongetwijfeld zullen velen het niet met ons eens zijn. Dat is oké.
