De machtige Blackburn Buccaneer was een van de meest capabele aanvalsvliegtuigen op laag niveau van de Koude Oorlog, oorspronkelijk in 1962 in dienst van de Koninklijke Marine om de aanzienlijke dreiging van een massaal Sovjet-marine-uitbreidingsprogramma tegen te gaan. In plaats van geconfronteerd te worden met de verlammende kosten van het bouwen van eigen schepen om deze dreiging het hoofd te bieden, was het Britse denken destijds om hun nieuwe aanvalsstraal te gebruiken om de Sovjet-schepen te vernietigen met een combinatie van conventionele en nucleaire wapens. In staat tot extreem hoge snelheden op laag niveau, bleek de Buccaneer het ideale vliegtuig om de Warsaw Pact-landen scherp te houden, hoewel de prestaties van de eerste zeerovers in dienst werden genomen door een gebrek aan vermogen van hun twee de Havilland Gyron Junior-motoren.

Opererend vanuit de dekken van de relatief kleine vliegdekschepen van Groot-Brittannië, moest de Buccaneer taai zijn en zijn robuuste, no-nonsense ontwerpbenadering werd behoorlijk effectief onderstreept door de fabricage- en vliegtestprocedure van het vliegtuig. Gebouwd in de vestiging van Blackburn Aviation in Brough, werd elke geassembleerde Buccaneer over de weg vervoerd, achter een vrachtwagen op zijn eigen onderstel getrokken. Ze zouden een reis maken van ongeveer 16 mijl langs kronkelende landweggetjes en over bruggen met scherpe bochten naar de Holme-on-Spalding Moor-faciliteit van het bedrijf, waar ze eindcontroles en vluchttests zouden ondergaan.

De Buccaneer S.2, die de meeste problemen verhinderde waardoor het vroege vliegtuig zijn volledige potentieel niet kon realiseren, was een veel verbeterd platform met een gemodificeerde vleugel, verhoogde brandstofcapaciteit en een paar krachtige Rolls Royce Spey-motoren. Deze nieuwe variant voorzag de Fleet Air Arm van een werkelijk uitzonderlijk aanvalsvliegtuig, dat uitblonk in de lage omgeving waarin het moest opereren. Een bijzonder nuttig ontwerpkenmerk voor een vliegtuig dat voornamelijk boven water opereerde, was het type schietstoel dat in het Buccaneer was gemonteerd - in het geval van een sloot, zou de stoel nog steeds vuren, zelfs als het vliegtuig onder water was. Toen de Koninklijke Marine hun grotere luchtvaartmaatschappijen in 1978 met pensioen ging, werden hun zeer geliefde Buccaneers overgedragen aan de zorg van de Royal Air Force, die al bewonderaars waren van de vele kwaliteiten die dit vliegtuig bezat en dankbaar waren voor deze toename van hun inventaris. Op het hoogtepunt van de jaren zeventig rustte het Blackburn Buccaneer maar liefst zes Royal Air Force Squadrons uit.