De Boeing B-17 Flying Fortress vier motor-bommenwerper was een airborne demonstratie van Amerikaanse militaire macht in de Tweede Wereldoorlog. Deze onderscheidende vliegtuigen werden gebruikt in massaformaties, ontworpen om daglicht precisiebombardeer  missies te verrichten, tegen strategische vijandelijke doelen, met het uiteindelijke doel om hen letterlijk te onderdrukken. Zoals de naam suggereert, was het Vliegende Fort met een defensief bewapening, en het was de bedoeling dat de formaties van B-17's zoveel lood in de lucht zouden kunnen gooien, dat een aanvallend vijandelijk vliegtuig zou worden neergeschoten of gewoon wegvliegen van hun zekere ondergang - hoewel dit denken niet daadwerkelijk in het gevecht uitkwam, hielp het de B-17 een vreselijke reputatie te geven.
De B-17 zag ook service bij de Royal Air Force tijdens de Tweede Wereldoorlog, voornamelijk operationele anti-onderzeese patrouilles met Coastal Command, maar ook in een veel meer geheime rol. Het Fort Mk.III-vliegtuig van No.100 Group Bomber Command zou anti-radar- en bommenwerperondersteuningen vliegen, ontworpen om de Duitse nachtverdediging te verwarren en te verstoren en Allied-bommenwerpers een grotere kans te bieden om veilig terug te komen van hun laatste missie. Vliegend naar decoy doelen en het vallen van papierstrips bedekt met aluminium, bekend als 'window' om de Duitse radar te interfereren, probeerden deze RAF Fortress Mk.III-bommenwerpers de Luftwaffe nighfighter-kracht te vermijden en zijn vermogen om Allied bombers te onderscheiden dramatisch te verminderen.