Het was in het begin van de jaren dertig, nadat de trams in Parijs en de voorsteden uit dienst waren genomen, dat de eerste bussen van de "TN" -serie werden gebouwd. De vooruitgang die de auto-industrie had geboekt, vooral op het gebied van banden, maakte het mogelijk bussen te ontwerpen die plaats bieden aan vijftig personen of meer. De bussen van de "TN" -serie waren uitgerust met 4-cilindermotoren van 58 PK (TN.4) en 6-cilindermotoren van 94 PK (TN.6-familie). De TN.4A werd gebruikt op korte en middellange runs in vlakke gebieden, terwijl de krachtigere TN.6 werd gebruikt op de lange routes in de voorsteden en op de zeer heuvelachtige lijnen zoals Montmartre, Ménilmontant en Belleville. De TN.6A en de TN.6C waren identiek qua uiterlijk, het enige waarneembare verschil zat in de wielen, die op de TN.6A velgen hadden met solide centra, terwijl de TN.6C verwijderbare velgen had, "artillerievelgen" genaamd. De enorme gebruiksflexibiliteit van de TN.6C was legendarisch onder chauffeurs. Tijdens de oorlog waren deze bussen uitgerust met een systeem voor het opwekken van kolengas, ofwel Imber of Gohin-Panhard. Na de oorlog was de belangrijkste wijziging aan de TN.6s de omsluiting van de bestuurderscabine, om hem tijdens de wintermaanden een minimum aan comfort te bieden. De vervanging van de "TN" -bussen begon in 1960 en de laatste werd in 1969 buiten gebruik gesteld, achtendertig jaar nadat de eerste in gebruik was genomen.