Minder dan vijf jaar nadat Chuck Yeager de geluidsbarrière doorbrak, bekeek Clarence 'Kelly' Johnson de eerste gevechtservaring tussen straaljagers boven de lucht van Korea en begreep de behoefte aan een vliegtuig dat grote hoogte kon bereiken en een hoge snelheid kon beïnvloeden onderscheppen om superioriteit in de lucht te bereiken en te behouden. Zijn revolutionaire Model 83 was ontworpen om aan die behoefte te voldoen en werd als een ongevraagd voorstel aan de USAF voorgelegd. De luchtmacht was het met de behoefte eens, maar besloot andere ideeën bij de industrie te zoeken. Ontwerpen werden ingediend door Republic en North American, maar een voorzichtige luchtmachtstaf koos voor het Lockheed-ontwerp. De F-104 was geboren.

Nog geen twee jaar later werden twee XF-104's afgeleverd, maar de eerste productie-F-104A's zouden pas begin 1958 in gebruik worden genomen. De F-104 was het eerste operationele vliegtuig dat boven Mach 2 vloog (tweemaal de snelheid van het geluid). In het kleine casco zat een krachtige J79-motor met naverbranding die de F-104 in minder dan vijf minuten van de grond naar 80.000 voet kon brengen. De F-104G en zijn trainervariant met twee zitplaatsen, TF-104G, werden geproduceerd als een multifunctioneel gevechtsvliegtuig voor operaties in België, Duitsland, Nederland en Italië, waarbij elk van deze landen in totaal meer dan 1000 casco's produceerde. Veel van deze zouden hun weg vinden naar andere luchtmachten, waaronder Griekenland. Net als de USAF F-104C was de F-104G beperkt in zijn onderscheppingsmogelijkheden omdat hij weliswaar een goede radar had, maar geen radargeleide raketten had die een onderschepping in alle weersomstandigheden konden beïnvloeden (de AIM-9 Sidewinder is niet effectief in wolken ).