In 1916 produceerde de Franse vliegtuigmaatschappij SPAD een van de meest succesvolle gevechtsvliegtuigen van de Eerste Wereldoorlog, SPAD VIIc1, die voor zichzelf en zijn bekende toppiloten een uitstekende plaats in de eregalerij van de luchtvaart opleverde. Op de golf van succes besloten de ontwerpers om het vliegtuig verder te verbeteren, zonder het basisconcept te veranderen. Zo verscheen in juni 1917 de SPAD XIIIc1 - een van de iconische vliegtuigen uit de geschiedenis, die een steunpilaar van de luchtmacht werd, niet alleen in Frankrijk maar in veel andere landen, en het operationele gebruik ervan werd voortgezet in de naoorlogse jaren.
Over het algemeen leek de nieuwe jager in veel opzichten op zijn beroemde voorganger, maar hij was groter, de vorm van de motorkap werd gewijzigd en de centrale cabinesteunen werden gewijzigd. Ook het roer werd gerestyled en er werd een andere vorm van voorruit aangebracht. De bovenste en onderste vleugels van vroeg gebouwde vliegtuigen hadden karakteristieke afgeronde uiteinden.
De eerste vlucht van het nieuwe type vond plaats op 4 april 1917; het vliegtuig werd getest door een van de beroemdste Franse azen, Rene Dorme. Het vliegtuig had een snelheid van 217 km per uur, in een tijd dat snelheid als het belangrijkste kenmerk van een jager werd beschouwd, en dit cijfer was meer dan bevredigend.
Omdat nieuwe jagers, evenals eerder succesvolle typen, in grote hoeveelheden aan het front nodig waren, werd de productie niet alleen gestart in de faciliteiten van SPAD, maar ook in de fabrieken van Bleriot, Bernard, Kellner, Nieuport en enkele anderen. In totaal werden ongeveer 17.000 vliegtuigen van dit type besteld, maar tegen het einde van de oorlog waren er nog maar ongeveer 8.000 geproduceerd en alle andere contracten werden direct na de oorlog opgezegd.
Naast de Franse luchtmacht werd het vliegtuig aangeboden aan het Britse Royal Flying Corps, dat zijn voorganger gebruikte, maar ondanks de afspraken liep de levering van deze vliegtuigen aan Groot-Brittannië aanzienlijk vertraging op en opereerden slechts enkele squadrons van de RFC de SPAD XIII.
Een andere belangrijke exploitant van dit vliegtuig was de nieuw opgerichte US Army Air Service, die in die tijd zeer weinig vliegtuigen van inheems ontwerp had en in plaats daarvan grote hoeveelheden vliegtuigen kocht, vooral uit Frankrijk. In totaal waren 16 USAAS squadrons uitgerust met de SPAD XIII. De jager werd ook geleverd aan de Corpo Aeronautico Militare (de Italiaanse luchtmacht), en een van hen werd gevlogen door de Italiaanse topace Francesco Baracca.
Het grootste probleem met de SPAD XIII was de onbetrouwbare werking van de nieuwe Hispano Suiza 8Ba-motor. Naast een oververhittingsprobleem, dat werd opgelost, werd er nog een toegevoegd - de vibratie van de motor, die een stabiele vlucht belemmerde. Het zorgde ervoor dat de productie van tijd tot tijd werd stilgelegd, wat het imago van het vliegtuig als geheel negatief beïnvloedde in vergelijking met de nieuwe ontwikkelingen van andere fabrikanten, die in de laatste fase van de oorlog modernere, geavanceerdere jagers aanboden. Desondanks behield de SPAD XIII zijn plaats in de inventarissen van veel landen, niet alleen tot het einde van de oorlog, maar ook in de vroege naoorlogse jaren.