In 1934 bouwde Vickers-Armstrong Ltd een kleine machinegeweercarrier, bekend als de V-A D50, als een privaat bedrijf. De V-A D50 ging in 1936 in dienst als machinegeweervervoermachine Mkl; gewapend met een .303 Vickers watergekoelde machinegeweer. In 1938 verving de Bren Carrier Mk.I de Machine Gun Carrier Mk.I in de productie. Dit was een veel beter ontwerp met een krachtiger 85 pk Ford V-8-motor. De Bren Carrier Mk.I was de pelotonsdrager, voor gebruik door de nieuw gemechaniseerde infanteriedivisies voor mobiele vuursteun. In 1940 werd besloten om de productie van de vorige Carriers te staken en zich te concentreren op de productie van een Universele Carrier. De Universal Carrier Mk.Ik had een andere lay-out met drie compartimenten. De Universal Carrier Mk.II ging vanaf eind 1942 de productie in Britse fabrieken in. Het was een verbeterd model met een gelaste en waterbestendige romp, nieuwe rupsbanden en herziene opbergmogelijkheden. De productie van de vervoerder bedroeg meer dan 100.000 en is daarmee de meest talrijk gepantserde voertuig ooit gebouwd. Tegen 1944 was het Motorbataljon een van de belangrijkste ontvangers van de universele drager. Motorbataljons waren eenheden "gepantserde infanterie" die speciaal waren opgeleid om tankeenheden te ondersteunen en ze te beschermen tegen vijandige infanterie- en antitankgeschut. Deze troepen werden vervoerd in Universal Carriers en M5 of M9 Halftracks. Elke gepantserde brigade had zijn eigen motorbataljon, dat was aangewezen als het vierde regiment van de brigade. Dragers en Halftracks van het Motor Battalion worden vaak gezien in kolommen van Cromwell, Churchill en Sherman tanks terwijl ze vooruit gaan in de buurt van de frontlinie.