De strenge winter en de superioriteit van de Sovjet-tanks aan het Oostfront noopten de Duitsers met spoed nieuwe apparatuur te ontwikkelen.
Naast meer krachtige tanks en anti-tank wapens waren gemotoriseerde kanonnen nodig om de gemotoriseerde troepen te begeleiden. Om aan deze behoefte te voldoen werden diverse prototypes opgebouwd met behulp van bestaande wapens en rupsvoertuigen als interim oplossingen. Zo werd er een type 18/2, 10.5cm L/28 lichte houwitser op een Panzer II chassis gemonteerd. De houwitser werd al gebruikt door de Duitse artillerie troepen op dat moment en de Panzer II had zijn betrouwbaarheid in het veld al bewezen. Om de houwitser te bevestigen moest de motor worden verplaatst van de achterzijde naar het midden van de romp. De koepel werd vervangen door een eenvoudige doosvormige staalconstructie. De belangrijkste taak was het ondersteunen van de infanterie en men hierdoor een zware bepantsering niet nodig achtte, de bovenkant was zelfs niet afgeschermd. De houwitser had een maximale elevatie van 42 graden en was 34 graden draaibaar. Er was een mondingsrem op aangebracht om de terugslag te verminderen. De bemanning bestond uit 5 koppen die 32 ​​rondes 10.5cm houwitser granaten in het voertuig konden meenemen. Officieel "Wespe" genoemd, begon de productie in februari 1943 en hoewel hij oorspronkelijk bedoeld was als noodoplossing bleef hij in productie tot september 1944 met 676 geproduceerde exemplaren.