Tijdens de eerste helft van de Tweede Wereldoorlog was de Messerschmitt Bf109 E de belangrijkste jager van de Duitse luchtmacht. De E-4 herbergde een 1.100 pk Daimler Benz DB 601Aa-motor en was bewapend met twee 7,92 mm machinegeweren op de neus, evenals een 20 mm kanon op elke vleugel. Voor sommige vliegtuigen werd kogelwerend glas gebruikt om de voorkant van de luifel te versterken. Bovendien zou een kanon van 20 mm, dat door een buis in de schroef liep, zijn geïnstalleerd, maar dit was niet succesvol. De E-type vliegtuigen vertoonden een uitstekende versnelling en duikvermogen, overweldigden de RAF's Hawker orkaan en evenden de Spitfire-jagers in de Battle of Britain. Met een vliegbereik van slechts 560 km waren de E-4-vliegtuigen echter beperkt tot slechts vijftien minuten gevecht om Britse luchten. De bommenwerpers kregen dus niet voldoende steun en liepen zware schade op. Als gevolg hiervan eindigde de strategie van de Luftwaffe om Engeland te bombarderen tot overgave. Om dit nadeel aan te pakken, werden de E-4-vliegtuigen uitgerust met een extra brandstoftank van 300 liter. Deze verbeterde jagers, E-7 genaamd, werden voor het eerst ingezet eind 1940. Na de Battle of Britain werden de E-4/7-vliegtuigen naar de frontlinies van Noord-Afrika gestuurd. Toen de productie van de Bf109 F-type jager vooruitging, werd de E-4/7 uit de frontlinie teruggetrokken. Sommige ervaren piloten bleven echter tot de zomer van 1942 de E-4/7 hoofdzakelijk gebruiken voor ondersteunende werkzaamheden op de grond.