De Supermarine Spitfire wordt door velen beschouwd als de meest fraai vormgegeven eenzitsjager die tijdens de Tweede Wereldoorlog verschijnt. Het protoype werd bedacht door de beroemde Britse ontwerper Reginald J. Mitchell en vloog voor het eerst op 5 maart 1936. Het was een geavanceerde eendearmige vleugel met een zeer slank fuselage en gladde, gladde, geklonken metalen huid.

De Mk I- en II-versies toonden hun formidabele prestaties tijdens de "Battle of Britain", en begin 1941 werden de meeste jagersquadrons met deze jager uitgerust. Verbeteringen werden gesuggereerd door de piloten en er werd alles aan gedaan om de prestatievoordelen ten opzichte van zijn tegenstanders te behouden. Vroege verbeteringen resulteerden in de Mk. V-serie Spitfires die de meest geproduceerde versie van alle Mk's werd. De belangrijkste verbetering was de uitrusting van versies met drie vleugels en het gebruik van de krachtigere Merlin type 45-motor en de "fishtail" vlamdempende uitlaatgasstompen. De meest talrijke Mk.V was de "b" gevleugelde versie met een gemengde bewapening van twee 7,7 mm machinegeweren en één 20 mm kanon in elke vleugel.

Hoewel de beroemde elliptisch gevormde vleugel op de meeste Spitfires werd behouden, sommige Mk. Vb's hadden geknipte vleugelpunten voor betere manoeuvreerbaarheid op lage hoogte. De Spitfire doorliep talloze kleine en grote veranderingen gedurende zijn gehele productieleven en diende met onderscheid op elk gevechtsfront van de oorlog.