De Vought F4U Corsair werd ontworpen rond de nieuwe Pratt & Whitney 2000-P radiaal-motor en de grootste propeller ooit aan een jachtvliegtuig bevestigd en werd een legende in zijn eigen tijd.
De F4U-1 was de eerste productieversie van de Corsair. 
Hij had een omgekeerde meeuwvleugel en een ingelijst cockpitraam met een platte bovenkant.

Veel problemen werden echter snel ondervonden. De stand van de vleugels gaf de Corsair bijvoorbeeld vaak een onstabiele landing. En een ander probleem was slecht zicht vanwege de lange neus en de canopy. Daarom werd de cockpit  van de F4U-1A: ongeveer zeven inch verhoogd, de canopy werd vervangen door een semi-bubbel design overkapping en een langere staartwielsteun werd gemonteerd. F4U-1D met clear vision-kap op frameless werd later geïntroduceerd voor meer zichtbaarheid. Ook de F4U-1D had twee pylonen onder de middenvleugelsectie die de bommen tot 1000 pond en napalm kon vervoeren. Verder zouden 5 inch raketten onder elke vleugel kunnen worden gedragen.

Daarom werd de F4U-1D in 1944 formeel ingezet als het eerste op een vliegdekschip gebaseerd vliegtuig van de Corsair-serie. Te beginnen met de F4U-1D op marineschepen als de VMF-124 en VMF-213 aan boord van de ESSEX op weg naar de Filippijnen, werd de F4U-1D gebruikt voor het aanvallen van Japan als de eerste operatie van de Amerikaanse marine in 1945. Ongeveer 3.700 toestellen F4U-1D werden geproduceerd, daarna had het een gevestigde positie van de Amerikaanse marine vanwege zijn vermogen en vertrouwen.