In december 1939 verzocht het Northwest Command van het Rode Leger de N°185-fabriek om een ​​voertuig te ontwikkelen op basis van de T-100. Het voertuig moest niet alleen als gemotoriseerd kanon werken, maar ook worden gebruikt om bruggen te leggen, explosieven te vervoeren en tanks te herstellen die op het slagveld waren vernietigd of beschadigd. Tijdens de ontwikkeling van dit voertuig stelde de ABTU voor om het grote, hogesnelheidskanon van 152 mm op de T-100 te monteren om het de capaciteit te geven om bunkers en andere sterke vaste versterkingen te vernietigen. De fabrieksmanager van nr. 185 stelde voor om de ontwikkeling van het prototype stop te zetten om de T-100 te gebruiken als een zelfrijdend kanon, bewapend met de 100 en 130 mm marinekanonnen. Dit idee werd aanvaard en op 8 januari 1940 werden de plannen van de T-100-X afgerond en naar de Izhorskyi-fabriek gestuurd. De T-100-X had een doosvormig gevechtscompartiment en was uitgerust met het 130 mm B-13 marinekanon. Voor mobiliteit bleef het torsiestangophangsysteem behouden, zoals de trend was in moderne tanks van die tijd. Tijdens de ontwikkeling van het prototype werd de vorm van het gevechtscompartiment aangepast om de laadtijden van munitie te verkorten. Het nieuwe ontwerp was de SU-100Y (daar soms T-100 genoemd). De ontwerpen van de SU-100Y werden op 24 februari 1940 naar de Izhorskyi-fabriek gestuurd en de assemblage begon op de eerste van de maand. Het zelfrijdende kanon werd voor het eerst getest op 14 maart. Toen de Winteroorlog voorbij was, zag de SU-100Y nooit gevechten.

The kit consists of over 420 parts
>the kit w/refined detail
>multi-slide moulded turret and hull
>220 individual tracks links
>Etched Photo parts included