De definitieve versie van deze klassieke zware bommenwerper van de USAAF, de Boeing B-17G, bevatte een groot aantal verbeteringen aan de eerdere modellen van de Flying Fortress. Met dertien machinegeweren en geoptimaliseerde defensieve schietposities zouden massale formaties van B-17G's Axis-doelen dagelijks beschieten en zoveel mogelijk voorsprong op aanvallende jagers uitwerpen.

Misschien wel de meest zichtbare manifestatie van de Amerikaanse militaire macht in de Tweede Wereldoorlog was de Boeing B-17 Flying Fortress viermotorige bommenwerper. Deze onderscheidende vliegtuigen, opererend in massale formaties, werden ontworpen om bij daglicht precisiebombardementen uit te voeren tegen strategische vijandelijke doelen, met als uiteindelijk doel ze letterlijk tot onderwerping te brengen. Zoals de naam al doet vermoeden, zat het Flying Fortress vol met defensieve bewapening en het was de bedoeling dat formaties van B-17's zoveel lood in de lucht konden gooien dat elk aanvallend vijandelijk vliegtuig zou worden neergeschoten of gewoon weg zou vliegen van hun zekere ondergang - hoewel dit denken niet echt werd gerealiseerd in de strijd, hielp het wel om de B-17 een angstaanjagende reputatie te geven.

Zonder twijfel was de definitieve versie van de Flying Fortress de B-17G en deze laatste in massa geproduceerde versie van het vliegtuig werd in meer aantallen vervaardigd dan alle eerdere versies samen - de B-17G was een prachtig gevechtsvliegtuig. Om alle tekortkomingen van de vorige gevechtsvarianten aan te pakken, bevatte de B-17G een aantal belangrijke verbeteringen, met name rond de plaatsing en verbetering van defensieve bewapening. De gevechtservaringen van bemanningen die met de eerdere versies van de B-17 vlogen, waren cruciaal bij het produceren van deze definitieve Amerikaanse zware bommenwerper.