In het voorjaar van 1942 beval het Ordnance Department de ontwikkeling van een lichte tankjager uitgerust met het Britse 57mm zesponder kanon. Toen het eerste prototype, onder de naam van T49, in juli gereed kwam, werd besloten tot de installatie van een 75mm kanon op het tweede prototype, dat de aanduiding T67 kreeg. Bij het testen bleek dat het chassis het zwaardere 76mm kanon kon dragen; het ontwerp werd hierop sterk gewijzigd met o.a. een grotere koepel en kreeg de naam T70. Een voorserie van zes stuks werd in januari 1943 besteld bij General Motors.

De tankjager werd door GMC geproduceerd in een aantal van 2507 van juli 1943 tot oktober 1944, eerst onder de naam T70, vanaf maart 1944 als de 76mm Gun Motor Carriage M18.

De geschutskoepel was niet voorzien van een dak en de hoofdbewapening bestond uit een 76 mm M1A1 (later ook M1A1C en M1A2) kanon met hoge mondingssnelheid (zo'n 870 m/s). Secundaire bewapening bestond uit één Browning M2 .50 machinegeweer tegen lucht- en gronddoelen. Dit alles werd bediend door een bemanning van vijf.

Het was een van de eerste Amerikaanse pantservoertuigen met hellend pantser en een torsiestaafophanging van het loopwerk.