Aangezien het al snel duidelijk werd dat het kanon van de M4 Sherman ontoereikend was tegen Duitse tanks, werd een onderstel van een M4A2 als basis gebruikt om een speciaal voor dat doel te ontwikkelen 'tank vernietiger' te produceren. De romp werd afgeplat en de rompzijden werden schuin geplaats om eventuele treffers van vijandelijke tanks af te buigen. De bepantsering kon hierdoor iets dunner uitgevoerd worden om gewicht te kunnen besparen. De eerste M10 'Tank Destroyer' liep halverwege 1942 van de produktieband. 

Uitgerust met een 76.2mm M1A1 kanon was ze goed opgewassen tegen de Panzer IV, maar de zwaardere Duitse tanks bleken toch een moeilijk uit te schakelen doelwit voor de M10. De standaard munitie die in juni 1944 gebruikt werd, de M61 APC, was niet geschikt om een Tiger I frontaal uit te schakelen en de Panther was over een afstand van meer dan 500 meter nagenoeg ondoordringbaar. In Amerikaanse dienst stond de M10 ook bekend als de 'Wolverine' of 'Slugger'. De bestuurder zat net als in de Sherman tank aan bakboordzijde, maar de bijrijder/rompschutter was vervallen. In de open koepel bevonden zich een schutter, lader en de commandant. Een vijfde man werd gebruikt als hulp van de lader en schutter. Naast het kanon bestond de bewapening verder uit een .50 machinegeweer. De zes cilinder GM 6064 dieselmotor van 410 pk gaf de M10 een snelheid van tegen de 50 km/u.

De bestuurder reed tijdens acties altijd op periscoop. De koepel en het kanon draaide namelijk direct over het luik van de chauffeur. Tijdens verplaatsing werd de koepel ongeveer 30º naar stuurboord gedraaid zodat de bestuurder met zijn hoofd uit het luik kon rijden.