Het Special Air Service Regiment is een van de beroemdste eenheden in het Britse leger, hoewel het een van de jongste is, daterend uit 1941. De korte periode sinds het ontstaan van de SAS zit boordevol actie, eerst in W.W. II en sindsdien in vele kleine 'koude oorlogs'-activiteiten waarbij Groot-Brittannië betrokken is geweest. De SAS heeft een geschiedenis van bijna continue gevechtsactie van een of andere soort. Door de aard van zijn activiteiten sinds W.W. II, wanneer om operationele redenen haar werk niet op grote schaal bekend is gemaakt, zijn er allerlei legendes opgegroeid - waarvan sommige niet kloppen - over wat het eigenlijk doet.
In wezen is de functie van de SAS niet enorm veranderd sinds de oprichting. Het is een kleine, zeer mobiele, goed getrainde kracht die surveillance-, verkennings- of aanvalsmissies kan uitvoeren.
Het eerste gebruik van de naam "Special Air Sercive Regiment" gaat terug tot 1940 toen het werd gegeven aan de eerste troepen die waren geselecteerd voor parachutetraining. De naam van deze eenheid werd echter al snel veranderd in het Parachute Regiment en vormde de ruggengraat van de Britse strijdkrachten.
Het was in het Midden-Oosten dat Lt. David Stirling, een Scots Guards-officier die met No.8 Commando diende, het idee kreeg om een klein 'luchtcommando' te vormen, dat de vijand van achteren kon aanvallen, aanvalstumps, vliegvelden aanvallen, en andere belangrijke centra, veroorzaken de maximale schade en verwarring en smelten dan weg in de woestijn. Het idee was dat de kleine aanvalskracht 's nachts zou worden gedropt, ver van het doelgebied zou komen, toeslaan en hun ontsnapping in de woestijn zou goedmaken. Ze kwamen samen met de Long Range Desert Group en kwamen terug.
Goedkeuring werd gegeven voor zo'n kracht en Stirling koos vrijwilligers uit van Commandos en andere eenheden. De eenheid heette "L Detachment SAS, Brigade", voornamelijk om de vijand te verwarren, die wist dat deze naam was gegeven aan training van parachutisten in Engeland en zou kunnen veronderstellen dat parachutistenbataljons nu naar het Midden-Oosten waren gestuurd.
Tijdens de zomer van 1941 ondernam de SAS-eenheid intensieve training, met name in parachutespringen en het overleven van de woestijn, en experimenteerde met soorten sloopexplosieven. De eerste overval, in november 1941, was geen succes vanwege de hoge wind en slecht weer, die de mannen verspreidden tijdens de val van de parachute.
Een meer precieze manier om het doel te bereiken was nodig en een voor de hand liggende manier was om de L.R.D.G. Vrachtwagens als een manier om de SAS naar een afzetpunt te brengen waar ze konden aanvallen, en vervolgens weer in de L.R.D.G. patrouille voor terugkeer naar basis. De L.R.D.G. ondertussen uitgevoerd op hun normale taak, de SAS-mannen gaan als "passagiers". Een reeks zeer succesvolle operaties volgde en begin 1942 was de SAS een kracht geworden waarmee rekening moest worden gehouden.
Stirling, inmiddels Major, ontwierp de beroemde gevleugelde dolk-insigne van het regiment met het motto "Who Dares Wins" en dit werd gedragen in plaats van de insignes van de eenheden waarvan ze zich hadden aangemeld.
Voor een reeks overvallen in de lente van 1942 verwierven de SAS hun eigen 30 cwt. vrachtwagens vergelijkbaar met de L.R.D.G.
In de zomer van 1942 was de Jeep beschikbaar en vanaf dat moment handelde de SAS onafhankelijker door vele missies uit te voeren met zijn eigen gewapende Jeeps. Tamiya Kit MM-133 is een replica van een van de Jeeps en is kenmerkend voor het type overvalvoertuig dat vol is van kanonnen en vol zitjes en munitie, dat de SAS sindsdien heeft gebruikt.
Het einde van de campagne in de Westelijke Woestijn zag de SAS het eerste speciale Air Service Regiment worden en het ging door in Italië. Ondertussen waren er verdere regimenten opgericht.
SAS-mannen hielpen ook verschillende partizanen in Oost-Europa, waaronder de Albanezen. Bijna elke counter-rebellerende operatie heeft de SAS erbij betrokken. Er wordt getraind en de toegangsvoorwaarden zijn uiterst streng.
Tot de vroege jaren 60 bleef de Jeep het belangrijkste voertuig, sindsdien is de alomtegenwoordige Land Rover in dienst. Sinds 1970 heeft de SAS een meer verfijnde conversie van de lange wielbasis Mk II gebruikt, zoals afgebeeld in deze kit. Deze versie mist windscherm- en zijdeuren, maar heeft houders voor twee universele machinegeweren.
Normale bemanning is drie: bestuurder, commandant (en schutter), radio-operator (en achter schutter). Soms wordt een vierde man gedragen.
Aan elke hoek van het voertuig zijn 3 rookkaarslozers gemonteerd en speciale apparatuur omvat een schijnwerper, pioniersgereedschap, opberglocators en een achterklepverlenging die wordt gebruikt om winkels te vervoeren: zandkanalen zijn een ander item, maar andere uitrusting, zoals een radio set, is gemonteerd afhankelijk van operationele vereisten. Met extra brandstoftanks heeft het voertuig een wegbereik van 1.100 mijl en weegt 3 ton volledig opgeslagen en uitgerust. terwijl de Land Rover het standaard patrouillevoertuig is, kunnen SAS-eenheden andere voertuigen in dienst nemen als de omstandigheden dit vereisen. In woestijnoperaties zijn de SAS Rovers geschilderd op het terrein, een zandroze, wat bij gelegenheid heeft geleid tot de bijnaam "Pink Panther".
