De ontwikkeling van de FW190-serie begon in de herfst van 1937, op basis van een contract dat werd uitgegeven door het Reichsluftfahrtministerium (luchtministerie) voor een eenzitsjager om de Messerschmitt Bf109 aan te vullen. Twee voorstellen werden ingediend door Kurt Tank, de technisch directeur van de Focke-Wulf Flugzeugbau (vliegtuigfabriek). Het voorstel met de toen nieuwe BMW 801 luchtgekoelde radiale motor werd gekozen. Deze stoere en krachtige motor werd geplaatst in een robuust luchtframe en zorgde voor uitstekende vliegeigenschappen, goed gebalanceerde controle en een krachtige acceleratie. Het kwam in 1941 in dienst, vloog naast de Bf 109 en veroverde snel de luchtoverwinning over het Engelse Kanaal. Hij vestigde zich als een steunpilaar van de Luftwaffe, presteerde in bijna alle opzichten beter dan de hedendaagse Spitfire Mk.V's en behield dit voordeel tot de komst van de Spitfire IX in juli 1942. De Fw190-jager onderging gedurende zijn hele leven constante verbetering. De A-3-versie gebruikte de verbeterde BMW 801Dg-motor die 1.700 pk produceerde. Bewapening werd verhoogd van vier naar zes kanonnen, bestaande uit twee snel schietende MG151's in de vleugelwortels; twee MG FF's buitenboord van het landingsgestel en twee op de romp gemonteerde MG 17 machinegeweren. Gedurende de Tweede Wereldoorlog stonden veel Luftwaffe-squadrons toe dat persoonlijke loodsmarkeringen en onderscheidende squadroninsignes werden gebruikt, plus lagere motorkap-, vleugeltip- en roerkleurtoevoegingen aan de originele kleurenschema's.