Vliegtuig met piloot en nog 6 figuren

In april 1939, kort nadat de eerste Japanse Zero met testproeven begon, vonden er al modificatietekeningen plaats op de nul in de ontwerpruimte van Mitsubishi, om gelijke tred te houden met de verwachte lange luchtoorlog in de Stille Oceaan. Nadat de aanvankelijke superioriteit van de Zero over geallieerde vliegtuigen begon af te nemen, vanwege de introductie van nieuwe Amerikaanse typen, was Mitsubishi hard geprest om een ​​superioriteit te handhaven. De introductie van de Grumman F6F en Chance Vought F4U, voorzag in een behoefte aan meer vuurkracht, bepantsering en bekwaamheid leidde de gecombineerde bedrijven van Nakajima en Mitsubishi om de A6M5-serie vliegtuigen te produceren.

De totale productie van de Type 52-serie bestond uit 10.449 vliegtuigen waarvan Nakajima 6.570 produceerde. Het begon voor het eerst in augustus 1943 op een moment dat de Japanse troepen zich terugtrokken uit de eerder gehouden eilanden in de Stille Zuidzee. Het type 52c was de laatste van de A6M5-serie en het meest effectief tegen het geallieerde vliegtuig dankzij de bewapening van drie machinegeweren van 13 mm en twee 20 mm kanonnen. Een totaal van 93 Type 52 en 52b nullen werden in het veld aangepast naar "c" -wapens. De 7,7 mm machinegeweren, gehuisvest in de motorkap van de Zero sinds de eerste introductie, bleken minder effectief te zijn tijdens de laatste stadia van het conflict, vanwege de zwaardere pantserbescherming van geallieerde vliegtuigen en hun zelfsluitende brandstoftanks. Het 13 mm-wapen was veel effectiever; vanwege het toegenomen gewicht zou echter slechts één ervan in het stroomlijnpaneel en één in elke vleugel kunnen worden ondergebracht. De 7.7 machinegeweren werden verwijderd uit de kap en één 13 mm kanon werd aan de rechterkant gemonteerd. Deze installatie zorgde ook voor de vergroting van de rechter projectieluitgang en de stroomingangsbuisingang van de motorkap, waardoor deze een onevenwichtige aanblik kreeg vanaf de bovenkant.

Code genaamd "Zeke" door de geallieerden, de Type 52c werd aangedreven door een 14 cilinder twin row NK1F Sakae 21 motor van 1.130 pk, waarvan later versies alcohol geïnjecteerd waren. Naast de machinegeweren en kanonnen, kon de 52c ook vier lucht-lucht raketten of vier 30kg lucht-tot-lucht bommen of twee 60kg lucht naar de grond conventionele bommen vervoeren. De lucht-luchtsystemen werden geïnitieerd in een poging de B-29-operaties te verstoren door de raketten af ​​te vuren of de kleine bommen op de formaties te laten vallen. De bommen werden getimed om een ​​bepaald aantal seconden uit te barsten na vrijgave van de jagers.