Tijdens de zomer van 1916, in de lucht boven het westelijk front, ontmoetten Duitse piloten een nieuwe Britse jager, de Sopwith Triplane. Het nieuwe vliegtuig had uitstekende prestaties; Nr. 10 Sqn van de RNAS claimde 87 Duitse vliegtuigen in 4 maanden, andere eenheden hadden ook grote successen.
De Duitse Idflieg werd ongerust over de situatie. In het begin was de beslissing simpel: maak een kopie van de Triplane, zoals eerder gedaan met de Morane en de Nieuport. Maar de Fokker Flugzeugwerke Company, onder leiding van Anthony Fokker, ontwikkelde een eigen triplane gebaseerd op studies van de Sopwith-triplane.
Na vele succesvolle testvluchten, die het hoge prestatieniveau van het nieuwe vliegtuig (met name manoeuvreerbaarheid) bevestigden, begon het bedrijf enkele voorproductie-vliegtuigen te bouwen. Deze vliegtuigen werden geleverd aan elite jagerseenheden voor gebruik door de beroemdste azen.
In juni 1917 werden de eerste twee vliegtuigen met serienummers FI 102/17 en FI 103/17 doorgegeven aan Jagdgeshwader I, het beroemde "Flying Circus" dat werd geleid door Manfred Von Richthofen (Pour le Merite, 59 overwinningen door deze tijd). Richthofen ontving vliegtuignummer 102/17, een andere werd afgeleverd aan Jasta 10 en een andere beroemde piloot, Werner Voss (38 overwinningen tegen die tijd, Pour le Merite) vloog met 103/17.
Maar de gevechtsdienst van beide preproductievliegtuigen was kort. Von Richthofen eiste twee overwinningen met 102/17, een andere piloot, Kurt Wolff, die op 15 september in gevecht met Kamelen werd neergeschoten van No. 10 Sqn RNAS, vloog later dit vliegtuig.
Werner Voss claimde 10 overwinningen, met zijn uiteindelijke overwinning op 23 september, toen hij een Britse DH4 neerhaalde. Op dezelfde dag werd Voss gedood in een gevecht met zeven SE5A's van 56th Sqn RFC.
Op dit moment begon de Fokker Company met de seriële productie van het nieuwe vliegtuig. In overeenstemming met het Duitse classificatiesysteem ontving het vliegtuig de officiële naam Dr.I (Dreidecker - triplane).
Al snel zou dit vliegtuig de wereldgeschiedenis binnenvallen als een symbool van de Eerste Wereldoorlog.

Manfred von Richthofen, de "Rode Baron" en zijn rode Fokker-trippelwagen maakten geschiedenis in de Eerste Wereldoorlog. Geïntroduceerd aan het westfront in juni 1917, heeft de generale staf de Fokker Dr. I pas na een uitgebreide testfase en na goedkeuring door de vliegende aas Manfred von Richthofen vrijgegeven. De Dr. I was de meest manoeuvreerbare van alle op dat moment ingezette vliegtuigen en behaalde hoge klimsnelheden. De Oberursel radiale motor (vermogen 110 PS) gaf de Dr.I een maximale snelheid van 193 km / h en stelde hem in staat om binnen zes minuten naar 3000 m te klimmen. Twee Spandau MG's werden voor de cockpit geïnstalleerd. Alle piloten in de groep van Richthofen vlogen rode triplanes. Hoewel de Dr.I aan het einde van 1917 uit het westelijke front werd teruggetrokken, bleef de Rode Baron dit type vliegen om in totaal 80 vijandelijke vliegtuigen neer te halen voordat hij zelf werd neergeschoten y Kapitein A. Roy Brown in april 1918.- Pilootfiguur van Richthofen plus twee figuren op de grond - Overbrenging met nationaal ensign en markeringen - riggingwire niet meegeleverd

De fijne Fokker DR.I Gebouwd in 1917  zal altijd nauw verbonden zijn met de legendarische ACe uit dr luchtoorlog van de Eerste Wereldoorlog, Baron Manfred von Richthofen. Hij scoorde 80 doden voordat hij eindelijk op 21 april 1918 in een gevecht viel, in de stoel van zijn beroemde rode Fokker Triplane nr. 425/17.

- Gedetailleerde radiale motor
- Roterende propeller
- Gedetailleerde cockpit met joystick, stoel en roerpedalen
-Twee Spandau machine geweren
- Onderstel met roterende wielen
 

spanwijdte 26,2 cm
lengte 21,1 cm

The kit consists of over 100 parts 

- fuselage&wing with finely engraved panel lines 
- Photo-Etched parts included

De Nieuport 17 C.1 (of Nieuport XVII C.1 in hedendaagse bronnen) was een Franse sesquiplane jager ontworpen en geproduceerd door het Nieuport-bedrijf tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een verbetering ten opzichte van de Nieuport 11, het was iets groter dan zijn voorgangers, en beter aangepast aan de krachtigere motor dan de tussentijdse Nieuport 16. Afgezien van vroege voorbeelden, zou het de nieuw ontwikkelde Alkan-Hamy synchronisatie-uitrusting bevatten, waardoor het gebruik van een op de romp gemonteerd gesynchroniseerd Vickers-pistool door de propellerschijf kan worden afgevuurd.

In 1916 produceerde de Franse vliegtuigmaatschappij SPAD een van de meest succesvolle gevechtsvliegtuigen van de Eerste Wereldoorlog, SPAD VIIc1, die voor zichzelf en zijn bekende toppiloten een uitstekende plaats in de eregalerij van de luchtvaart opleverde. Op de golf van succes besloten de ontwerpers om het vliegtuig verder te verbeteren, zonder het basisconcept te veranderen. Zo verscheen in juni 1917 de SPAD XIIIc1 - een van de iconische vliegtuigen uit de geschiedenis, die een steunpilaar van de luchtmacht werd, niet alleen in Frankrijk maar in veel andere landen, en het operationele gebruik ervan werd voortgezet in de naoorlogse jaren.
Over het algemeen leek de nieuwe jager in veel opzichten op zijn beroemde voorganger, maar hij was groter, de vorm van de motorkap werd gewijzigd en de centrale cabinesteunen werden gewijzigd. Ook het roer werd gerestyled en er werd een andere vorm van voorruit aangebracht. De bovenste en onderste vleugels van vroeg gebouwde vliegtuigen hadden karakteristieke afgeronde uiteinden.
De eerste vlucht van het nieuwe type vond plaats op 4 april 1917; het vliegtuig werd getest door een van de beroemdste Franse azen, Rene Dorme. Het vliegtuig had een snelheid van 217 km per uur, in een tijd dat snelheid als het belangrijkste kenmerk van een jager werd beschouwd, en dit cijfer was meer dan bevredigend.
Omdat nieuwe jagers, evenals eerder succesvolle typen, in grote hoeveelheden aan het front nodig waren, werd de productie niet alleen gestart in de faciliteiten van SPAD, maar ook in de fabrieken van Bleriot, Bernard, Kellner, Nieuport en enkele anderen. In totaal werden ongeveer 17.000 vliegtuigen van dit type besteld, maar tegen het einde van de oorlog waren er nog maar ongeveer 8.000 geproduceerd en alle andere contracten werden direct na de oorlog opgezegd.
Naast de Franse luchtmacht werd het vliegtuig aangeboden aan het Britse Royal Flying Corps, dat zijn voorganger gebruikte, maar ondanks de afspraken liep de levering van deze vliegtuigen aan Groot-Brittannië aanzienlijk vertraging op en opereerden slechts enkele squadrons van de RFC de SPAD XIII.
Een andere belangrijke exploitant van dit vliegtuig was de nieuw opgerichte US Army Air Service, die in die tijd zeer weinig vliegtuigen van inheems ontwerp had en in plaats daarvan grote hoeveelheden vliegtuigen kocht, vooral uit Frankrijk. In totaal waren 16 USAAS squadrons uitgerust met de SPAD XIII. De jager werd ook geleverd aan de Corpo Aeronautico Militare (de Italiaanse luchtmacht), en een van hen werd gevlogen door de Italiaanse topace Francesco Baracca.
Het grootste probleem met de SPAD XIII was de onbetrouwbare werking van de nieuwe Hispano Suiza 8Ba-motor. Naast een oververhittingsprobleem, dat werd opgelost, werd er nog een toegevoegd - de vibratie van de motor, die een stabiele vlucht belemmerde. Het zorgde ervoor dat de productie van tijd tot tijd werd stilgelegd, wat het imago van het vliegtuig als geheel negatief beïnvloedde in vergelijking met de nieuwe ontwikkelingen van andere fabrikanten, die in de laatste fase van de oorlog modernere, geavanceerdere jagers aanboden. Desondanks behield de SPAD XIII zijn plaats in de inventarissen van veel landen, niet alleen tot het einde van de oorlog, maar ook in de vroege naoorlogse jaren.