De grootste cruiser-tank van Groot-Brittannië in de tweede helft van WO II was de Cromwell. Vanwege een tekort aan productie van Meteor-motoren werd in plaats daarvan de Liberty-motor gebruikt en werd het voertuig omgedoopt tot de Centaur Cruiser-tank.
Van de verschillende soorten Centaurs kwam de 95 mm tank-houwitser Mk.IV ondersteuningstank daadwerkelijk in gevecht. Bij de Normandie Invasie van juni 1944 werden de Centaurs ingezet bij de Royal Marines Armored Support Group, waar ze vanaf de landingsschepen de Duitse verdediging onder vuur namen. Na de landing bleven de Centaurs vuursteun bieden aan de infanterie en dienden ze een sleutelrol in het veiligstellen van het bruggenhoofd.

Cruiser Tank Mk. I CS, A9 Mk.ICS

De Cruiser Mk I (A9), werd ontwikkeld in de jaren 30. Het was een cavalerietank, bedoeld voor de verkenning, het exploiteren van doorbraken en het achtervolgen van een verslagen vijand. Snelheid was vitaal en om gewicht te sparen kregen deze tanks veelal een licht pantser. In praktijk vielen de prestaties van de A9 tegen; het pantser bood onvoldoende bescherming en de twee kleinere geschutskoepels aan de voorzijde van de tank verhoogde de kwetsbaarheid. Het is aan het begin van de Tweede Wereldoorlog ingezet in Noord-Frankrijk, Griekenland en in Libië. In totaal zijn er 125 exemplaren van geproduceerd en in 1941 was de tank al verouderd.

Cruiser Tank Mk.I, A9 Mk.IA tank met 1 figuur
PE vel
Individuele workable tracks
Decals voor 6 uitvoeringen

Vóór het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog vertrouwde Groot-Brittannië zwaar op militaire allianties met Frankrijk. Men was van mening dat het grote Franse leger in staat zou zijn om Duitse uitbreiding in West-Europa te controleren als bestaande verdragen zouden worden geschonden. Als gevolg hiervan was het Britse leger verwaarloosd, zodat het Royal Armoured Corps bij de oorlog slechts een handvol moderne tanks in dienst had. Velen van hen werden pas enkele dagen voordat Frankrijk werd verslagen naar Frankrijk gestuurd met het BEF, ze werden allemaal onder de voet gelopen toen hun cres terug naar Groot-Brittannië werden geëvacueerd. Het resultaat was dat nieuwe tanks zonder de juiste testen in productie werden genomen en onbetrouwbaar in de strijd zouden blijken te zijn. Omdat er geen nieuwe tankmotoren waren ontwikkeld, werden de meeste van deze tanks aangedreven door de Nuffield Liberty, een Amerikaanse motor ontworpen in WWI met een vermogen van 200 pk. Nuffield verhoogde de output naar 350 - 410 pk en dit werd gebruikt voor het aandrijven van de A13, A15 Crusader en A24 Cavalier. De motor bleek voldoende te zijn in de A13 en Crusader vanwege hun bescheiden gewicht, maar in de Cavalier was het een ramp en de tank was ongeschikt voor gevechten. In 1941 produceerde Rolls Royce een de-rated versie van hun Merline aero-motor, gebruikt in de Spitfire, Hurricane en Lancaster vliegtuigen, voor tankgebruik. Deze motor, met de naam Meteor, heeft 600 pk ontwikkeld, meer dan voldoende voor de huidige behoeften. De opvolger van de Cavalier de A27 Cromwell was ontworpen om deze nieuwe motor te gebruiken en een pilootmodel was begin 1942 klaar. Jammer genoeg was Rolls Royce volledig toegewijd aan het produceren van de Merlin en kon hij de Meteor dus niet in een bepaalde hoeveelheid produceren

De Cromwell, samen met enkele Centaur-tanks voor speciale doeleinden, zagen voor het eerst actie tijdens de campagne in Normandië. Hier was het op een disadcantage omdat het zijn superieure snelheid en behendigheid niet kon gebruiken, maar dit veranderde nadat de gevechten naar het open land waren verhuisd. Cromwell-tanks boekten een spectaculaire vooruitgang in hun streven naar de Duitsers in Noord-Frankrijk, België en Nederland. De Cromwell diende opnieuw in Korea en was uiteindelijk gepensioneerd in de late jaren 1950. Het is interessant om op te merken dat de Leopard, Duitslands eerste naoorlogse tank, qua concept veel dichter bij de Cromwell was dan bij de Tiger!

De A13 MkII, Cruiser Tank MkIV ging in juni 1939 in productie en was in grote lijnen vergelijkbaar met de eerdere Cruiser Tank MkIII.
Het frontale pantser werd echter verdikt tot 30 mm en schuine platen van applique pantsering werden toegevoegd aan de koepel.
Dit gaf de koepel een groter en moderner uiterlijk, hoewel de bewapening hetzelfde bleef.
De eerste 30 productietanks hadden een gepantserd schild over de kanonnenmantel, dit was ook een kenmerk van MkIII-tanks die opnieuw werden gebouwd volgens de MkIV-standaard.
Latere tanks hadden een dikkere frontplaat en mantel. De meeste van de A13 MkII's werden gebruikt om de 1st Armored Division uit te rusten, die in 1940 met het BEF naar Frankrijk werd gestuurd.
In 1940 verscheen de A13 MkIIA met de coaxiale Vickers vervangen door een 7,92 mm Besa machinegeweer.
Dit was het belangrijkste productiemodel dat werd gebruikt in Griekenland en Noord-Afrika. 
Er wordt gedacht dat de meeste overgebleven A13 MkII-tanks werden herwerkt naar de MkIIA-standaard na de val van Frankrijk.

Aan het begin van 1930 nam de Britse legerleiding de beslissing om tanks voor verschillende doeleinden te produceren te beginnen met de A12 "Matilda" in 1936.
De Matilda kwam met het dikste pantser van 60mm, werd bewapend met een 2-ponder kanon en had dikke zijskirts die de "Japanse type" tracks beschermden. Aangedreven door twee dieselmotoren had de Matilda een topsnelheid van 24 km/uur wat snel genoeg werd geacht om de loopsnelheid van de infanterie bij te houden. Op het Noord-Afrikaanse front versloeg de Matilda, dankzij zijn ondoordringbaar pantser, de Italiaanse tegenstanders. Door de kracht van het pantser begonnen de Duitsers hun 88mm kanonnen in te zetten, het enige wapen dat de Matilda wist uit te schakelen. De Matilda werd gebruikt in de Tweede Wereldoorlog door, naast de Britten, de Sovjet-Unie, Australische en geallieerde troepen onder de Lend-Lease Act.