Het Duitse 8,8cm-Flak-geschut is waarschijnlijk het bekendste artilleriestuk van de Tweede Wereldoorlog. Het kanon was initieel bedoeld als luchtafweergeschut, onder de naam 8,8 cm-Flak 18, 36, 37 of de modernere 41 en 43. De naam Flak komt van het Duitse Flugabwehrkanone.

Hoewel het kanon als luchtafweergeschut bedoeld was, verdiende het zijn sporen op tal van andere terreinen, vaak uit noodzaak en bij gebrek aan specifiek materiaal. Het belangrijkste nevengebruik bleek dat als antitankwapen, dat zelfs door het pantser van de Russische T-34 en KV-1 kon dringen. Dit leidde ook tot gebruik als hoofdbewapening van de zware tank Tiger I. De prestaties waren uitstekend en werden ook door de geallieerden op waarde geschat.

De Flak werd voor het eerst ingezet in 1936, gedurende de Spaanse Burgeroorlog. Het kanon is op het Luchtafweerinsigne van het Leger afgebeeld.

In 1944 werd er door English Electric een zware ondersteuningstank ontwikkeld als aanvulling op de middelzware A41 Centurion, de A45 Infantry Support Tank, met een voorzien gewicht van 55 ton.
Het project moest een prototype opleveren in 1946, maar toen was de oorlog al voorbij.
Er werd daarom besloten het onderzoek een plaats te geven in de ontwikkeling van de FV200 Universal Tank Series ("FV" staat voor Fighting Vehicle),
een poging tot standaardisering van onderdelen van voertuigen in een bepaalde gewichtsklasse: gemechaniseerde artillerie (FV213),
pantserinfanterievoertuig (FV212), bergingsvoertuig (FV215a), en drie gewichtsvarianten aan tanks die ook nog als vlammenwerper ombouwbaar moesten zijn.
De A45 werd zo de FV201met een 83,4 mm kanon; de Centurion, waar het project eerst een zeer grote gelijkenis mee vertoonde, had toen nog een 76,2 mm kanon.
Een eerste houten model op ware grootte kwam gereed in juli 1947 en het eerste prototype werd beproefd vanaf oktober dat jaar.

In 1949 kwam een nieuw onderzoek tot de conclusie dat een 83,4 mm kanon veel te zwak was om de Sovjet Jozef Stalin IS-3 zware tank te vernietigen en dat het weinig zin had een duur tankmodel naast de Centurion te ontwikkelen als er geen duidelijke verschillen waren.
Daarom werd besloten een veel zwaardere tank te bouwen op basis van de FV 201, de FV214, bewapend met het Amerikaanse M58 120 mm kanon, die in de Britse versie de L1A1 zou gaan heten. Men zou de romp gebruiken van het oude project maar een heel nieuwe toren ontwerpen.
Omdat dit nog wel even bleek te duren, werd in april 1952 een Centuriontoren op de romp gezet en zo was de FV221 Medium Gun Tank Caenarvon van zestig ton geboren, waarvan een kleine voorserie gemaakt werd.
De beproevingen door het Fighting Vehicles Research and Development Establishment hiermee waren gunstig en het concurrerende FV4004 Conway project werd gestopt.
In de zomer van 1955 werden de eerste exemplaren van de Mark 1 voorserie van twintig van de uiteindelijke versie afgeleverd, de FV214 Conqueror.
De totale productie in twee varianten, de Mark 1 en de Mark 2, bedroeg 185 stuks en liep tot in 1959.

Panzerkampfwagen VII (Leichter) “Löwe”

Krupp’s antwoord op het verzoek om een nieuwe super zware tank te ontwikkelen onder codenaam VK7201. Dit voertuig was bedoeld als opvolger van de  Panzerkampfwagen VI Tiger II, oftewel de “Königstiger”. Het concept was nog in ontwikkeling toen het project geannuleerd werd in 1942.

Hard plastic losse schakel tracks.
Photo-etch.
Helder hard plastic periscopen.
Keuze uit luiken open of dicht.
Torsievering.
Keuze uit twee type mantel.
Keuze uit twee type mondingsrem.

D 1941/42 (ontwikkeling).

Decals
Rode cijfers met witte rand
Twee soorten balkenkruizen

Een zware tankjager gebaseerd op het 88 mm Pak 43 kanon en het Panther-tankchassis werd op 2 oktober 1942 besteld als ontwerp Sd.Kfz. 173
Dit kanon was een bijzonder effectief antitankwapen dat de potentie had Duitsland een voorsprong te geven in de wedloop tussen pantsering en vuurkracht;
maar het was zo groot dat het niet eenvoudig in de toren van bestaande voertuigen kon worden geïnstalleerd.
Er zou een aparte tank geproduceerd worden die het kanon droeg: de Tiger II, maar die was te duur om in zeer grote aantallen gefabriceerd te worden;
daarom koos men voor de oplossing gemechaniseerd geschut te gebruiken, zonder draaibare toren.
De Nashorn gebruikte het chassis van de Panzerkampfwagen IV maar was te licht bepantserd; de Elefant was te zwaar en gecompliceerd.
Het chassis van de Panther was echter ideaal.
De productie begon in januari 1944; op datzelfde moment stelde Hitler, aan wie het prototype op 16 december gepresenteerd was, Jagdpanther als naam vast.

Om het grote kanon te kunnen plaatsen werden de zijkanten van de Panther verbreed.
Hierdoor ontstond een grote gevechtsruimte die een lager profiel had.
Het kanon was een antitankkanonversie van hetzelfde 88 mm kanon als de Tiger II; d
aarnaast was er een MG34 machinegeweer in de voorkant voor nabijverdediging.
Men beschouwde de Jagdpanther als een goede machine, die efficiënter was dan zijn tegenhanger bij de tanks, de Tiger II.
Beide werden door het trefzekere hoofdwapen in staat gesteld veel vijandelijke voertuigen te vernietigen.
Het enige nadeel van de Jagdpanther was de beperkte traverse van het kanon (naar links en rechts),
maar dit was minder relevant in het verdedigende gevecht dat Duitsland toen meestal voerde.
Het voordeel was dat het voertuig dezelfde krachtige motor had als de Tiger II maar wel twintig ton lichter was: zijn mobiliteit op het slagveld was dus superieur.
Omdat het voertuig gebaseerd was op het bestaande Pantherchassis was er geen aparte logistieke ondersteuning nodig en de hoeveelheid vereist onderhoud was daardoor veel geringer.
Het lagere profiel zorgde ervoor dat de tankjager makkelijker gecamoufleerd kon worden en minder opviel in een hinderlaag.

Dit tezamen maakte de Jagdpanther tot een zeer geduchte tegenstander, vooral als hij voor verdediging werd gebruikt.