De schoener Bluenose werd in 1921 in Nova Scotia gebouwd om in de ruwe wateren voor de kust van Newfoundland te vissen. Ze was het type zoutbankier en bleef buiten totdat haar ruimen vol waren en gebruikte zout om de vangst te bewaren. Bluenose ging in 1946 verloren op een rif in de buurt van Haïti, maar een exacte replica werd in 1963 te water gelaten.
De kit van Model Shipways is de meest authentieke weergave van elke Bluenose die beschikbaar is. En nu, dankzij de nieuw getekende plannen en het herziene instructieboek van Ben Lankford, is het steeds nauwkeuriger en gemakkelijker te bouwen.
Plank-op-schot constructie maakt gebruik van laser gesneden lindehouten onderdelen voor een perfecte pasvorm. Voor het beplanken van de romp worden flexibele lindehouten strips meegeleverd. Fittingen zijn trouw aan de originelen, en omvatten houten blokken en deadeyes, messing ring en oogbouten, plus Britannia metalen lenspomp, fife rail en ankers. Drie diameters tuigagelijn en katoenen zeildoek zorgen voor een indrukwekkend model. (Displaybasis met messing sokkels niet inbegrepen.)
Eerdere modelleringservaring is nuttig.
Lengte 32" / Hoogte 26-1/2" / Schaal 3/16" = 1 ft (1:64)
KORTE GESCHIEDENIS
Bluenose was een Canadese schoener uit Nova Scotia, een gevierd raceschip en een symbool van de provincie. De naam "bluenose" is ontstaan als een bijnaam voor Nova Scotians.
Bluenose, ontworpen door William Roué en gebouwd door Smith en Rhuland, werd op 26 maart 1921 te Lunenburg, Nova Scotia, te water gelaten als zowel een werkende kabeljauwschoener als een raceschip. Dit was een reactie op de nederlaag van een Nova Scotiaans schip in een race voor werkende schoeners, opgericht door de krant Halifax Herald in 1920.
Na een seizoen vissen op de Grand Banks, versloeg Bluenose Elsie (uit Gloucester, Massachusetts) en gaf de trofee terug aan Nova Scotia. Tijdens de volgende 17 jaar racen, kon geen enkele uitdager, Amerikaan of Canadees, de trofee van haar afpakken.
Vissersschoeners raakten verouderd na de Tweede Wereldoorlog en ondanks pogingen om haar in Nova Scotia te houden, werd de ongeslagen Bluenose verkocht om als vrachtschip in West-Indië te werken. Ze strandde op een Haïtiaans rif op 28 januari 1946.
Bluenose en haar kapitein, Angus Walters, werden in 1955 ingewijd in de Canadian Sports Hall of Fame. Datzelfde jaar werd het beroemde zeilschip nog een eer geschonken toen een nieuwe passagiersveerboot van de Canadian National Railways voor de inaugurele Yarmouth-Bar Harbor-dienst werd gelanceerd als de M/V Bluenose.
Bluenose onder vol zeil siert sinds 1937 het Canadese dubbeltje, is afgebeeld op een postzegel en staat op het huidige nummerbord van Nova Scotia.
BLUENOSE II
Haar dochter, Bluenose II, werd op 24 juli 1963 in Lunenburg te water gelaten, gebouwd volgens de oorspronkelijke plannen door veel van dezelfde arbeiders. Ze kostte $ 300.000 om te bouwen. Ze werd voor $ 1 verkocht aan de regering van Nova Scotia en dient als goodwill-ambassadeur, toeristische attractie in Lunenburg en symbool van de provincie. Tijdens de zomer bezoekt ze havens in heel Nova Scotia en de rest van de wereld. Bluenose II racet niet.
Bluenose II had, net als haar moeder, het grootste werkende grootzeil ter wereld, van 386 m2 (4155 ft2); ze heeft een totaal zeiloppervlak van 1036 m2 (11.150 ft2). Momenteel heeft de sloep Mirabella V het grootste werkende grootzeil ter wereld, 1557 m2 (16.760 ft2).
