De SBD Dauntless-duikbommenwerper was tijdens de Tweede Wereldoorlog een steunpilaar van de luchtvloot van de Amerikaanse marine in de Stille Oceaan. De SBD was krediet met de laagste verliesratio van alle Amerikaanse vliegdekschepen in de periode. In totaal werden 5.936 SBD / A-24's geleverd tussen 1940 en het einde van de productie in juli 1944.
De SBD Dauntless had "Zwitserse kaas" flappen - duikremmen met gaten van 3 inch. De duikremmen boden de middelen om een nauwkeurige nauwkeurigheid te bereiken door een bijna verticale duik in het doel, de bom te laten vallen en vervolgens terug te trekken.
Naast de Amerikaanse marine, het marinekorps en de luchtmacht van het leger, diende de Dauntless ook troepen in Frankrijk, Nieuw-Zeeland en Mexico.
Het eerste vijandelijke schip dat door de Amerikaanse marine in de Tweede Wereldoorlog tot zinken is gebracht, wordt toegeschreven aan een Dauntless van de USS Enterprise. De duikende Dauntless vernietigde vervolgens 18 vijandelijke oorlogsschepen, waaronder een slagschip en zes vliegdekschepen.
Upgrade-versies van de SBD werden geïntroduceerd vanaf maart 1941. Het had O.5O machinegeweren in de motorkap. Er werden ook zelfdichtende tanks toegevoegd, evenals beschermende bepantsering en een upgrade van de 1000 pk R-1820-52-motor voor de SBD-5.
Lengte: 551 mm Spanwijdte: 706,6 mm