In oktober 1936 zou de eerste Panzer I Ausf.A in Sevilla aankomen, om naar Cáceres te worden gestuurd waar ze zouden worden gebruikt voor het trainen van hun bemanningspersoneel. Een maand later, de Ausf.B. zouden dezelfde weg volgen en samen de eerste drie bedrijven vormen. Hoewel ze niet aan gevechten hadden deelgenomen, waren de Ausf.A's goed gedragen omdat ze al enkele jaren werden gebruikt voor zowel training als veldmanoeuvres.

De instructeurs waren op de hoogte van het essentiële defect: het schot dat de motorruimte scheidde van de bemanningsruimte was niet gepantserd. Dit hield in dat een schot dat door de ventilatieopeningen dringt, het personeel zou kunnen verwonden. Om deze reden werden extra beschermingen gefabriceerd, waaronder gepantserde plaat voor de luchtinlaat. In Duitsland zou het langer duren om een ​​oplossing voor dit probleem te vinden, het duurde tot eind 1938 voordat soortgelijke beschermende maatregelen werden ontworpen en geïmplementeerd en waren te zien op de laatste twintig voertuigen die in januari 1939 werden afgeleverd.

 De eerste deelname aan de Spaanse Burgeroorlog vond plaats tijdens de aanvallen op Madrid, waar ze werden ingezet ter ondersteuning van de nationale infanterie. Deze opdracht maakte duidelijk dat het ontwerp niet de kracht, bescherming van de bemanning en vuurkracht had om tegen de infanterie te vechten. Hun tegenstanders hadden geen antitankwapens, wat bijdroeg tot enig aanvankelijk succes, maar na verloop van tijd werd duidelijk dat de tank kwetsbaar was voor de T-26. Ondanks Duitse tegenstand was de oplossing om het Italiaanse machinegeweer Breda 20 mm in dezelfde toren te installeren in een configuratie die vergelijkbaar is met de Panzer II. Er werden tests uitgevoerd op vier voertuigen die van de voorkant waren verwijderd, waar de torentjes zouden worden aangepast om het felle wapen te huisvesten.

  Deze opnieuw geconfigureerde torentjes werden opnieuw geverfd, mogelijk met dezelfde verf die werd gebruikt voor retouches. Het gerucht gaat dat een gebrek aan niet-essentiële voorraden het gebruik van binnenlandse producten van dezelfde kleur dwong. Het verschil in toon is misschien te wijten aan zowel deze omstandigheid als de opgehoopte slijtage van de vorige verf, met meerdere jaren dienst en minstens één die in de frontlinie heeft gediend. De eenheden die vanuit Sevilla waren overgebracht, arriveerden waarschijnlijk in oktober 1937, toen het zogenaamde Eerste Bataljon gevechtstanks werd gevormd om uit twee groepen te bestaan: de eerste met drie compagnieën en de tweede met slechts twee. Op basis van de verzamelde schriftelijke en grafische documentatie, beschouwen we de hypothese dat het tweede bedrijf geen van deze tanks heeft ontvangen, wat kan worden bevestigd door een foto van medio oktober 1937, genomen in Zaragoza, en toont tien Pz. Ik en vijf T26 in formatie.

 Helaas zijn er maar heel weinig grafische documenten bewaard gebleven en zijn ze beperkt tot ongeveer dertig foto's van lage kwaliteit die zijn uitgesneden en gecensureerd om de datum of locatie te verwijderen. Gelukkig werd vanaf december 1938 een driecijferig identificatiesysteem ingevoerd waarmee het enige overgebleven voertuig tot die datum kan worden geïdentificeerd. Met zijn camouflage en de geleden schade in de strijd, is dit voorbeeld een tank van de 3rd Company.

De Renault R35 was een Franse lichte infanterietank uit de Tweede Wereldoorlog. Ontworpen vanaf 1933 en geproduceerd vanaf 1936, was het type bedoeld als een lichte infanterietank die autonome tankbataljons uitrustte, die aan individuele infanteriedivisies zouden worden toegewezen om te helpen hen bij het uitvoeren van offensieve operaties. Voor dit doel was het relatief goed gepantserd maar langzaam en ontbrak het aan een goede antitank-capaciteit, uitgerust met een kort pistool van 37 mm. Bij het uitbreken van de oorlog werd de antitank-rol meer benadrukt, wat leidde tot de ontwikkeling en uiteindelijke productie vanaf april 1940 van een subtype met een krachtiger langer pistool, de Renault R40. Het was de bedoeling om nieuwe productiecapaciteit te verplaatsen naar de productie van andere, snellere typen, maar vanwege de nederlaag van Frankrijk bleef de R35 / 40 de meest talrijke Franse tank uit de oorlog, ongeveer 1685 voertuigen die in juni 1940 waren geproduceerd. op dat moment was het ook geëxporteerd naar Polen, Roemenië, Turkije en Joegoslavië. Voor de rest van de oorlog zouden Duitsland en zijn bondgenoten gevangengenomen voertuigen gebruiken, waarvan sommige omgebouwd werden tot tankvernietigers.

De tank is gebaseerd op de vooroorlogse Char B1, een zeer succesvolle Franse zware tank uit de periode voor de Tweede Wereldoorlog. Het gebruikte onderstel was als gevolg daarvan van een zeer verouderd type. De voornaamste reden om deze tank toch te ontwikkelen en te bouwen was om de Franse industrie opnieuw te stimuleren. Frankrijk had de ambitie om, net als voor de oorlog, een van de belangrijkste tankproducenten van de wereld te worden.
In het Franse leger vervingen de ARL 44's op nazi-Duitsland buitgemaakte PzKpfw V Panthertanks. De ARL 44's hebben echter slechts korte tijd dienstgedaan. Al na een aantal jaar werden ze uitgefaseerd en vervangen door andere betere tanks.

De Vickers-Carden-Loyd Light Amphibious Tank ofwel de VCL- TA4E12 werd onder ander door het Koniklijk Nederland Indië Leger (KNIL) gebruikt in de voormalige kolonieen.

Wartoon KV2 tank 

Wartoon Panzer III Tank

Wartoon Sherman -FireFly tank

Roze Sherman cartoon tank met paarse tracks

M4A1 Sherman Christmas Edition